Boże Ciało

Na głowie dekoracja sięgająca metra. Wielka czapa przyozdobiona mnóstwem elementów. Białe szerokie szaty również błyszczą od świecidełek, lusterek, kolorowych wstążek. Na piesiach, plecach i od pada w dół zwisają ozdobne elmenty niczym tarcze.  To danzarin, czyli tancerz z kantonu Pujili w górskiej prowincji Cotopaxi.

Ciche, spokojne miejsce, którego ekonomia oparta jest na rolnictwie i hodowli bydła, w okresie Bożego Ciała, na 8 dni zmienia się w barwny festival folklorystyczny, jakim jest Oktawa Bożego Ciała. Imprezę uznano w 2001 roku za niematerialne dziedzictwo kulturowe Ekwadoru. Towarzyszą jej wydarzenia artystyczne, sportowe, kulturalne, gastronomiczne, eucharystyczne i rozrywki dla rodzin. Główne ulice miasta stają się miejscem widowiskowych tanecznych pochodów w tradycyjnych strojach. Temu wszystkiemu towarzyszy również festiwal walki byków z udziałem dzieci i młodzieży ze szkoły walk byków.

Oktawa Bożego Ciała w Pujili jest mieszanką chcrześcijańskiego Bożego Ciała, które ma rodowód europejski ze starożytnumi miejscowym wierzeniami Inti Raymi, w kasie którego miejscowa ludność zawsze składała podziękowania bożkom za obfitość natury i pomyślne zbiory. Z czasem Pujili przekształcilo sie w stolicę tancerzy i kultury Indian Ecuadoru.

W głównej folklorystycznej paradzie Oktawy Bożego Ciała. Tancerze z całego kraju pokazują swoje umiejętności i walczą o złotą, srebrną i brązową stauetkę danzarina. Poszczególne prowincje czy kantony prezentują się w swoich tradycyjnych strojach, a ich tańce zawierają elementy charakterystyczne swoich regionów. W ten sposób zapewniają niezwykle bogaty przegląd folklorystyczny i kulturalny całego kraju. Przyjeżdżają tez zespoły z innych krajów Ameryki Łacińskiej, które występuja poza konkursem.

Grupy folklorystyczne z Pujili wyróżniają się postacią "El Danzante", a towarzyszące im kobiety tancerki noszą falbaniaste spódnice z mnóstwem ozdób we włosach z licznymi wstążkami na czele (uosabiającymi deszcz). Stroje są pełne koronek, dzwonków, głów z pióropuszami, lustrem i biżuterią. Mają symbolizować dobroć i hojność jako przejaw kultury tubylczej od czasów starożytnych. Tancerze tańczą w rytm andyjskich fletów i bębnów. Ich taniec sięga tradycją do tańca inkaskich wojowników.

Grupom tanecznym towarzyszą burmistrz, muzycy oraz krewni i znajomi. Szefem jest tzw. prioste, który organizuje w danym roku reprezentacyjną grupę i pokrywa jej wydatki. Poszczególne delegacje niosą w pochodce symboliczny element, jako insygnio priostazo, cylindryczny i srebrny obiekt. Składa sie z półksiężyca i krzyża ozdobionych kamieniami szlachetnymi, muszlami i wielobarwnymi wstążkami, koronkami.

W XV w. region był zamieszkały przez natywnych mieszkańców panzaleos, którzy zostali podbici przez Inków. Tradycja Oktawy sięga dawnych czasów, gdy przodkowie z okolicznych osad i społeczności położonych w górach przybywali do centrum Pujili i tańczyli. Wśród nich były kluczowe postacie: prioste, mam-taniec, tancerze i inni towarzyszący. W drogę wybierali się zawsze z puro z trzciny cukrowej, jedzeniem i owocami, byli goszczeni w domach przez wiernych.

Ostani dzień Oktawy upływa pod znakiem tzw. zamków i ogrodów. W zamykającym obchody Oktawy Bożego Ciała pochodzie uczestniczą wyłącznie zespoły z kantonu Pujili. Kierują się w stronę placu przystrojonego owocami i warzywami. Ponadto na wysokich, kilkumetrowych palach umieszcone są różne przedmioty do zdobycia przez tego, kto zdoła się tam wspiąć.  

Obchody Oktawy Bożego Ciała w Pujili to wydarzenie podkreślające tradycję i kulturową tożsamość kraju. Religijne świętowanie połączone z pogańskimi tradycjami, ich wartościami kulturowymi i folklorystycznymi przekształciły je w niematerialne dziedzictwo kulturowe narodu i dzisiaj najlepiej wyraża kulturę Indian ekwadorskich Andów.