Na głowie
dekoracja sięgająca metra. Wielka czapa przyozdobiona mnóstwem elementów. Białe
szerokie szaty również błyszczą od świecidełek, lusterek, kolorowych wstążek.
Na piesiach, plecach i od pada w dół zwisają ozdobne elmenty niczym tarcze. To danzarin, czyli tancerz z kantonu Pujili w górskiej prowincji Cotopaxi. 
Ciche, spokojne
miejsce, którego ekonomia oparta jest na rolnictwie i hodowli bydła, w okresie
Bożego Ciała, na 8 dni zmienia się w barwny festival folklorystyczny, jakim
jest Oktawa Bożego Ciała. Imprezę uznano w 2001 roku za niematerialne
dziedzictwo kulturowe Ekwadoru. Towarzyszą jej wydarzenia artystyczne,
sportowe, kulturalne, gastronomiczne, eucharystyczne i rozrywki dla rodzin.
Główne ulice miasta stają się miejscem widowiskowych tanecznych pochodów w
tradycyjnych strojach. Temu wszystkiemu towarzyszy również festiwal walki byków
z udziałem dzieci i młodzieży ze szkoły walk byków.
Oktawa Bożego
Ciała w Pujili jest mieszanką chcrześcijańskiego Bożego Ciała, które ma rodowód
europejski ze starożytnumi miejscowym wierzeniami Inti Raymi, w kasie którego
miejscowa ludność zawsze składała podziękowania bożkom za obfitość natury i
pomyślne zbiory. Z czasem Pujili przekształcilo sie w stolicę tancerzy i
kultury Indian Ecuadoru. 
W głównej folklorystycznej
paradzie Oktawy Bożego Ciała. Tancerze z całego kraju pokazują swoje
umiejętności i walczą o złotą, srebrną i brązową stauetkę danzarina.
Poszczególne prowincje czy kantony prezentują się w swoich tradycyjnych strojach,
a ich tańce zawierają elementy charakterystyczne swoich regionów. W ten sposób
zapewniają niezwykle bogaty przegląd folklorystyczny i kulturalny całego kraju.
Przyjeżdżają tez zespoły z innych krajów Ameryki Łacińskiej, które
występuja poza konkursem.
Grupy folklorystyczne
z Pujili wyróżniają się postacią "El Danzante", a towarzyszące
im kobiety tancerki noszą falbaniaste spódnice z mnóstwem ozdób we włosach
z licznymi wstążkami na czele (uosabiającymi deszcz). Stroje są pełne
koronek, dzwonków, głów z pióropuszami, lustrem i biżuterią. Mają symbolizować
dobroć i hojność jako przejaw kultury tubylczej od czasów starożytnych. Tancerze
tańczą w rytm andyjskich fletów i bębnów. Ich taniec sięga tradycją do tańca inkaskich wojowników.
Grupom
tanecznym towarzyszą burmistrz, muzycy oraz krewni i znajomi. Szefem jest tzw.
prioste, który organizuje w danym roku reprezentacyjną grupę i pokrywa jej
wydatki. Poszczególne delegacje niosą w pochodce symboliczny element, jako insygnio
priostazo, cylindryczny i srebrny obiekt. Składa sie z półksiężyca i
krzyża ozdobionych kamieniami szlachetnymi, muszlami i wielobarwnymi wstążkami,
koronkami.
W XV w. region
był zamieszkały przez natywnych mieszkańców panzaleos, którzy zostali podbici
przez Inków. Tradycja Oktawy sięga dawnych czasów, gdy przodkowie
z okolicznych osad i społeczności położonych w górach przybywali do
centrum Pujili i tańczyli. Wśród nich były kluczowe postacie: prioste,
mam-taniec, tancerze i inni towarzyszący. W drogę wybierali się zawsze z puro
z trzciny cukrowej, jedzeniem i owocami, byli goszczeni w domach przez
wiernych.
Ostani dzień
Oktawy upływa pod znakiem tzw. zamków i ogrodów. W zamykającym obchody Oktawy Bożego
Ciała pochodzie uczestniczą wyłącznie zespoły z kantonu Pujili. Kierują
się w stronę placu przystrojonego owocami i warzywami. Ponadto na wysokich,
kilkumetrowych palach umieszcone są różne przedmioty do zdobycia przez tego,
kto zdoła się tam wspiąć.
Obchody
Oktawy Bożego Ciała w Pujili to wydarzenie podkreślające tradycję i kulturową
tożsamość kraju. Religijne świętowanie połączone z pogańskimi tradycjami, ich
wartościami kulturowymi i folklorystycznymi przekształciły je w niematerialne
dziedzictwo kulturowe narodu i dzisiaj najlepiej wyraża kulturę Indian ekwadorskich Andów.
