Ulica przedzielona jest usypanym pasem ziemi ogrodzonym po
bokach betonowymi krawężnikami. Typowa wjazdowa ulica do ekwadorskich
miasteczek. Można ją nazwać dwupasmówką, ale to nie ma znaczenia, bo zawsze
pasów jest tyle, ile zmieści się samochodów obok siebie. Po bokach smutne domki
z drewna, bambusowych mat i blachy. To jest Muisne? – pyta Graciella.
Góralka z Riobamby spodziewała się chyba czegoś innego po nadmorskiej miejscowości
przyjmującej turystów.
Dojeżdżamy do końca kontynentu, leży tu fragment miasteczka Muisne,
dalsza jego część z centrum, znajduje się na wyspie. Od pół roku jest
tutaj pieszy most, jako alternatywa dla łódek. Plaża znajduje się na
przeciwległym brzegu wyspy. Długa i piękna, ma około 9 km, na północy wzrok
sięga do wysuniętego mocno na zachód punktu lądu - Cabo de San Francisco, a na
południu – hotelu Decameron Mompiche.
Nieliczne zabudowania przy plaży to posiadłości należące do
obcokrajowców, którzy przyjeżdżają tu średnio raz na rok, lub na 2 lata.
Wszędzie plantacje kokosów, prowadzące do farm siągających wgłąb wyspy i stawy
hodowlane z krewetkami. Plaża świeci pustkami. Na prowizorycznej ławce
siedzi kobieta. Jedyna żywa dusza. Zapytana o nocleg, wskazuje kilka budynków
dalej. Przy bramie z napisem na sprzedaż stoi mężczyzna i czeka na
potencjalnego kupca, który chciał zobaczyć jego hotel. Wynajmujemy pokój.
Hotel jest bardzo zaniedbany. Właścieciel Fabiano też. Z rozmowy
wychodzi nie chce mu się żyć, a co dopiero sprzątać. Po trzęsieniu ziemi, które
nawiedziło Ekwador 2 lata temu runda 1 cabaña i bar. I tak zostało. W ogrodzie
oprócz palm kokosowych, rosną rozłożyste
matapalo, w wolnym tłumaczeniu zabijacze gałęzi, bo zabiją wszelką
roślinność zabieraniem światła.
Jego pokój wygląda jakby sie dopiero wsprowadził, albo był
tu przejazdem, a mieszka w nim kilkanaście lat. Po śmierci rodziców i odejściu
żony zamknął się w swojej samotności, ogląda telewizję i pisze poezje. Wychodzi
tylko po zakupy. Hotel popada w ruinę, a skoro nie obchodzi go życie, to po co
remontować. Jest dla niego coraz większym ciężarem.
Na plaży, przed brama hotelu jest drewniana ławka- leżak.
Kładę się, wysoko nade mną kokosy na palmie. Czy nie spadną mi na głowę. Głupio
byłoby zginąć na plaży pod palmą.
Muisne należy do najbiedniejszych regionów Ekwadoru.
Przeciętny mieszkaniec zajmuje się rybołóstwem, zbieraniem muszli i krabów. Nie
ma dużych ambicji, wystarczy domek sklecony z maty bambusowej, albo
drewna. Byle były jakieś ścianki. Kto powiedział, że trzeba mieć więcej albo
być wykształconym. Najważniejsze cieszyć się życiem.
Po plaży przemieszcza się więcej motorowych taksówek niż
ludzi, zmierzają do ukrytych wśród bujnej roślinności hacjend. Rankami i
wieczorami okupują ją miejscowi narkomani uskuteczniając swoje „loty“ terokalem,
marihuaną i pastą kokainową.
Znów koniec lądu w innym miejscu. Na prawo droga do połążonego
na lądzie hotelu Demcameron z mostem na skalną wysepkę, która do niego należy.
Na wprost przystani - wyspa Portete. Niewielka, spokojna, niewielu turystów tu
zagląda, jeszcze mniej zostaje na noc. Wszędzie również palmy kokosowe. W
miejscowych kefejkach tylko owoce morza i najpyszniejszy kokosky koktajl w
Ekwadorze.
W 1553 r. na Portete
osiadł statek, który sprowadził czarnych niewolników z Sewilli w Hiszpanii pod
przewodnictwem Alonso de Illescas. Wyspa była wtedy o wiele większa.
Teraz po wyjściu z łodzi widać, jak morze podkopuje plażę. Korzenie
palm kokosowych są odsłonięte, co sprawia wrażenie, że w krótkim czasie wyspa
może zniknąć. Tego obawiają się jej mieszkańcy.
Agustin pochodzi z Cojimies, mieszka na Portete ponad 30 lat. Wspomina, że kiedy po raz pierwszy pojawił się na wyspie była bardziej rozległa, a na plaży, około 300 metrów od brzegu było zawsze mnóstwo żółwi, które ją zdobiły. Dziś widać tylko czerwone kraby. Pracowicie drążą swoje tunele w piasku, rozrzucając wokół piaskowe kulki.
Z powrotem w Esmeraldas. Lubię wieczorne rozmowy z ojcem
Alejandry. Zawsze ma dla mnie lekcję historii, tym razem o urodzonym w
Esmeraldas rewolucjoniście i narodowym bohaterze Ekwadoru Luisie Vargasie
Torresie. Miejscowe lotnisko nosi jego imię, a postać spogląda z pomnika na
głównym placu.
